Miejski portal informacyjny:
Łęczyca, Daszyna, Góra Świętej Małgorzaty, Grabów, Piątek

Łęczyca 1996

Łęczyca History Łęczyca is one of the oldest Polish cities, mentioned in the 12th century. It was the place of the first recorded meeting of Sejm, the Polish parliament in 1182. It was the capital of the Łęczyca Duchy in the 13th century, and next it became the capital of Łęczyca Voivodeship since 14th till 18th century. In 1331 the Teutonic Knights sacked the city during one of their repeated incursions into central Europe. A considerable number of buildings were burned down, including two churches. A few decades later, on the initiative of Kazimierz the Great, the city was walled and a castle built to the southeast of the city.[1] The city's prominence came to and end with the Swedish invasion of Poland when the castle was overrun and most of the city once again destroyed, and it remained in a state of crisis until the Partitions.[1] [edit]Notable locations Because of its royal history Łęczyca is probably more tourist-worthy than its current size might suggest. Some of the more interesting sights include: The Royal Castle - dating from the 14th Century. The Church of St Andrew the Apostle—the current church dates was consecrated in 1425. The former Dominican monastery in Ul. Pocztowa (served as a prison from 1799 until 2006)[1]. Former political internees include Władysław Gomułka and Władysław Frasyniuk. The Cistercian church and monastery in ul. Poznańska, built between 1636-1643. The city walls, some of which are still extant. The original walls enclosed an area of approximately 9 hectares, amounted to 1150 metres in length and 7 metres in height.[1] The town plan is still recognisably that of a medieval town. (polish) Łęczyca to miasto i gmina w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, 40 km na północ od Łodzi, 130 km na zachód od Warszawy, na skrzyżowaniu głównych szlaków komunikacyjnych kontynentu europejskiego, łączących północ z południem (trasa nr 1) i wschód z zachodem (trasa nr 2). Miasto rozciąga się na pograniczu Niziny Mazowieckiej i Niziny Wielkopolskiej nad Bzurą (lewym dopływem Wisły), a dokładnie przy ujściu doliny Bzury do pradoliny warszawsko-berlińskiej. Początki Łęczycy sięgają prawdopodobnie VI wieku, kiedy gród był ośrodkiem plemienia Łęczan. W państwie polskim Łęczyca pełniła rolę stolicy prowincji i była siedzibą kasztelani. Wiek XII i XIV to dla Łęczycy najazd Tatarów, Litwinów, okres walki o władzę w podzielonym państwie, wreszcie najazd Krzyżaków w roku 1331. W roku 1352 Kazimierz Wielki podźwignął miasto. Na Nowym Miecie wybudował zamek, otoczył je murami, wzniesiono klasztor Dominikanów, ratusz i prawdopodobnie kościół famy. Zniszczył to wszystko kolejny pożar. Władysław Jagiełło w roku 1400 odnowił dokument lokacyjny na prawie niemieckim. Za panowania Jagiełły na łęczyckim zamku miały miejsce ważne dla państwa wydarzenia. W XVII wieku rozwija się rzemiosło i handel. Łęczyca jest jednym z ośrodków, gdzie odbywa się wymiana handlowa z zagranicznymi kupcami. Po drugim rozbiorze miasto dostało się pod panowanie pruskie. Prusacy wzmocnili fortyfikacje i osadzili w Łęczycy garnizon. W Królestwie Kongresowym Łęczyca zostaje ośrodkiem przemysłu sukienniczego. Osiedlają się tu niemieccy rękodzielnicy. W 20-leciu międzywojennym miasto wpada w stan stagnacji gospodarczej i kulturalnej.